De Twin Peaks -piloot opent met het Mundane: High School Life, een meisje dat een sigaret sluipt, een jongen die wordt opgeroepen naar het kantoor van de directeur, die aanwezig is. Vervolgens de gedempte woorden van een politieagent aan de leraar, een schreeuw, een vluchtende student, de tranen van een leraar en de dreigende aankondiging. De camera van David Lynch rust op een leeg bureau, twee studenten die een look uitwisselen die boekdelen spreekt: Laura Palmer is dood. Deze schijnbaar gewone scène introduceert subtiel de thematische kern van de carrière van Lynch: de verontrustende onbehagen die op de loer ligt onder het oppervlak van het dagelijks leven.
Lynch legde meesterlijk de oppervlaktedetails van het leven vast, maar zijn werk ontleedde ze meedogenloos en onthulde een alomtegenwoordige 'fouten'. Het Twin Peaks -moment is een voorbeeld van zijn stijl, maar het is niet * de * definitieve Lynch -scene. Zijn vier decennia-plus carrière heeft talloze iconische momenten, die elk anders resoneren met fans.
Die ongrijpbare, verontrustende, dromerige kwaliteit - de essentie van "Lynchian" - bevestigde de legendarische status van Lynch. De moeilijkheid om zijn overlijden te accepteren, komt voort uit zijn unieke stem, die op talloze manieren resoneerde met publiek. Weinig artiesten verdienen een nieuw bijvoeglijk naamwoord. Terwijl termen als "Spielbergian" of "Scorsese-achtig" specifieke stilistische elementen beschrijven, overstijgt "Lynchiaanse" dergelijke beperkingen, die een breder gevoel van onrust en desoriëntatie omvatten. Het is een uniek krachtige descriptor.
Kijkend Easerhead was een overgangsritueel voor een van ons (Scott), een traditie die later werd gedeeld met zijn tienerzoon (met papa's enthousiaste deelname). Dit werd niet opgelegd; De zoon en zijn vriendin bingen onafhankelijk Twin Peaks (het bereiken van de Windom Earle -boog in seizoen 2!).
Lynch's werk bezit een tijdloze, vreemd bijzondere kwaliteit. In Twin Peaks: The Return (2017), de 1956-achtige slaapkamer van een kind (spiegelt Lynch's eigen jeugd) contrasteert scherp met de verontrustende wereld die hij bewoont: een vader die een kloon is uit een andere dimensie, een kwaadaardige kloon en grafisch geweld. Ondanks de Hollywood-nostalgie-boom, bleef Lynch uitdagend en weigerde zich toe te geven aan de verwachtingen, waardoor belangrijke karakters grotendeels afwezig waren-een typisch niet-Lynchiaanse beweging.
Zijn duinaanpassing , hoewel een beruchte mislukking, blijft onmiskenbaar Lynchiaans. Max Evry is een meesterwerk in wanorde details de onrustige productie. Terwijl het bronmateriaal aanwezig is, schijnt Lynch's kenmerkende beelden door - wie zou er anders een machine voor kat/ratten uitvinden? "Het is de toekomst, mensen!" Hij zou misschien hebben gedaan.
Toch bezit Lynch's beelden ook schoonheid, ongeacht zijn gekheid, humor of verontrustende anachronismen. De olifantenman , hoewel aantoonbaar zijn naaste onderneming in Oscar-aas territorium, is een ontroerende en aangrijpende film tegen de verontrustende achtergrond van een tijd waarin Sideshow Freaks geconfronteerd werd met echte mishandeling. Ook dit is Lynchiaans.
Het werk van Lynch categoriseren is zinloos, maar zijn unieke stijl is direct herkenbaar. Zijn films en tv -programma's zijn donker, grappig, dromerig, surrealistisch en organisch vreemd. Hij was geobsedeerd door de verborgen wereld onder de onze, trok meedogenloos het gordijn terug om te onthullen wat er in de loer ligt.
Blue Velvet presenteert bijvoorbeeld een schijnbaar typisch noir -verhaal binnen een schijnbaar idyllische setting. Toch daalt het karakter van Kyle MacLachlan af in een wereld van drugsdealers en bizarre artiesten, waardoor de gevel van het midden van de eeuw Americana verbrijzelt. Deze mix van realisme en surrealisme, een afwijzing van gefundeerde verhalen, is een kenmerk van zijn werk. Een documentaire die zijn connectie met de Wizard of Oz onderzoekt, verlicht deze invloeden verder en toont een unieke combinatie die zich tegenwoordig zal zien.
Antwoord.We zijn nu op onze tweede of derde generatie filmmakers geïnspireerd door vorige generaties. Vroege cinema zag kunstenaars uit andere velden die films aannemen. Later emuleerden filmmakers de films van hun jeugd. Lynch valt in deze laatste categorie.
Toch overstijgde Lynch alleen een samensmelting van invloeden; Hij * werd * een invloed. Dit verklaart de blijvende relevantie van 'Lynchian', een term die onwaarschijnlijk ooit achterhaald wordt. Een scène in 2024's zag ik de tv -gloed - een barscène met zwevend camerawerk, theatrale kostuums en strobellichten - ontstaat deze voortdurende invloed, die directe inspiratie haalde uit Twin Peaks .
De brede toepasbaarheid van "Lynchian" is duidelijk in de werken van verschillende filmmakers. Yorgos Lanthimos ( The Lobster ), Robert Eggers ( The Lighthouse ), Ari Aster ( Midsommar ), David Robert Mitchell ( It Follows , Under the Silver Lake ), Emerald Fennell ( Saltburn ), Richard Kelly ( Donnie Darko ), Rose Glass ( Love Lies Bleeding ) en zelfs Denis Villende (Pre-Blockbuster Works) All Exposition AL TOONTIE) All Exposition AL TEENDAMS) All Exhibit At Toont) All Exhibit At) Toont AL Lynchiaanse touch. Tarantino's eerbetoon aan Lynch is ook opmerkelijk.
Hoewel Lynch misschien niet ieders favoriet is, valt zijn impact niet te ontkennen. Net als zijn films, die het verleden oproepen tijdens het verkennen van verborgen realiteiten, blijft zijn erfenis toekomstige filmmakers inspireren. We blijven onder de oppervlakte zoeken en zoeken op die ongrijpbare "Lynchiaanse" momenten.
