Yoko Taro, znany twórca Nier: Automata i Drakengard , niedawno omówił głęboki wpływ ICO na gry wideo jako medium artystyczne. Wydany w 2001 roku na PlayStation 2, ICO szybko osiągnął kultowy status klasyczny, znany ze swojej minimalistycznej estetyki i sugestywnej, bez słowa.
Taro podkreślił rewolucyjny mechanik rdzeniowy gry - kierując Yorda, trzymając ją za rękę - jako radykalne odejście od dominujących konwencji rozgrywki. Zauważył: „Gdyby ICO zadano ci nosić walizkę wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące”. Podkreślił, że ten prosty akt prowadzenia innej postaci był przełomowy, wymagający ustalonych pomysłów interakcji gracza.
W tym czasie udany projekt gier często priorytetowo traktował angażującą rozgrywkę, nawet z uproszczonymi, przypominającymi kostki wizualizację. ICO priorytetowo traktowało rezonans emocjonalny i głębokość tematyczną w stosunku do czysto mechanicznych innowacji. Taro argumentował, że ICO udowodniło, że sztuka i narracja mogą przekroczyć swoją rolę jako zwykłe ozdoby, stając się integralną częścią ogólnego doświadczenia.
Nazywając ICO „epoch-raking”, Taro przypisał mu znacząco zmianę przebiegu rozwoju gier. Pochwalił jego zdolność do przekazywania głębokiego znaczenia poprzez subtelne interakcje i atmosferyczne budowanie świata.
Oprócz ICO Taro zacytował dwie inne wpływowe gry: Undertale Toby Fox i otchłani Playdead. Uważa, że te tytuły podobnie rozszerzyły ekspresyjne możliwości interaktywnych mediów, pokazując potencjał gier wideo do zapewnienia głęboko poruszających i stymulujących intelektualnie doświadczeń.
Uznanie Taro dla tych gier oferuje cenny wgląd w kreatywne odwierty własnych dzieł i podkreśla ciągłą ewolucję gier wideo jako potężnej i wszechstronnej formy sztuki.
